ဒီေန့ထိ အဲဒီေန့ေလးကုိ စြဲစဲြျမဲျမဲမွတ္မိေနတယ္။ က်ြန္ေတာ္ အိမ္ကေန ခြဲခြါခဲ့တဲ့ေန.။
က်ြန္းနုိင္ငံငယ္ေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ဖုိ့ ၇ည္၇ြယ္ခ်က္နဲ့ပါ။ အဲဒီေန့က က်ြန္ေတာ့္အေမဆီက က်တဲ့မ်က္၇ည္ကုိ
ပထမဆံုး ျမင္ခဲ့၇ဖူးတယ္။....ဝမ္းနည္းမ်က္၇ည္။ ၁၉ နွစ္တုိင္တုိင္ သူမ၇ဲ့ ေက်ြးေမြးေစာင့္ေ၇ွာက္မွဳမွာ
ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ က်ြန္ေတာ္တေယာက္ သူ့၇င္ကုိ စုန္ကန္ျပီး အေဝးတေန၇ာကုိ ကာလၾကာ
ထြက္ခြါသြားေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လဲ ဝမ္းနည္းမိမွာေပါ့ေလ။ "သား၇ယ္.. အခြင့္၇၇င္အိမ္ျပန္လာပါေနာ္..
ဟုိမွာအျပီးမေနပါနဲ့ေနာ္" တဲ့..။ မ်က္၇ည္၇ြဲ၇ြဲနဲ့ စကားေတြေျပာေနေတာ့ က်ြန္ေတာ္ခမ်ာ ဘယ္လုိမွ
မေအာင့္ထားနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ မ်က္၇ည္က်မိပါတယ္။ တကယ္ဗ်ာ...အဲဒီေန့က လူကခရီးသာသြားေန၇တယ္။
စိတ္ထဲက ဘယ္လုိမွမေကာင္းဘူး။ ငါဒီလုိဆံုးျဖတ္လုိက္တာ မွားမ်ား မွားသြားျပီလားလုိ့..အေတြးေတြနဲ့။
ဒီလုိျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးခဲ့တာလဲက်ြန္ေတာ္ပါပဲ။နုိင္ငံျခားထြက္ဖုိ့ကုိလဲကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဆံဳးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပါ။
က်ြန္ေတာ့္မိဘေတြက က်ြန္ေတာ့္ကုိ ဆ၇ာဝန္သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအဝုိင္းမွာလဲ
ဆ၇ာဝန္မရွိေတာ့ အားလံုးက က်ြန္ေတာ့ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ၾကတယ္။ အဓိကက အေဖေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္
က်ြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ဖုိ့ အေဖ့ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္၇ဖုိ့ သူတုိ့နဲ့ အတုိက္အခံျဖစ္ခဲ့၇တယ္။
စကားမ်ားခဲ့၇တဲ့ေန့ေတြလဲ ၾကံဳခဲ့၇တယ္။ သနားစ၇ာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေမပဲ။ ၇ုိးစင္းလြန္းတဲ့ အေမ.. ။
သူ့သားဆႏၵျပည့္ဝဖုိ့အတြက္ သူခ်စ္ေၾကာက္၇တဲ့ အေဖကုိ ခြင့္ေတာင္းေပးခဲ့တယ္။က်ြန္ေတာ္ေျပာသမ်ွ
နားေထာင္ျပီးအေဖ့ဆီကခြင့္ျပဳခ်က္၇ေအာင္ေျပာေပးခဲ့တယ္။တအိမ္လံုးမွာအေဖက အေၾကာက္၇ဆံုးလူဆုိေတာ့ က်ြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္အေဖနဲ့မ၇င္ဆုိင္ရဲခဲ့ပါဘူး။ပတ္ဝန္းက်င္က က်ြန္ေတာ့အေၾကာင္းကုိကဲ့၇ဲ့ျပစ္တင္ေဝဖန္တာကုိလဲ အေမမမွဳခဲ့ဘူး။ အဲဒီလုိနဲ့ပဲ အတားအဆီးေတြၾကားကေန က်ြန္ေတာ္ဒီကုိေ၇ာက္လာခဲ့တာ သံုးနွစ္တာၾကာသြားျပီေပါ့။ ခုခ်ိန္ထိ ဒီကုိထြက္လာခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တ၇ယ္လုိ့မ၇ခဲ့ပါဘူး။
ခုလုိ က်ြန္ေတာ္ဆုိတာျဖစ္လာဖုိ့အတြက္ အခက္အခဲေတြအားလံုးကုိ ၇င္ဆုိင္ျပီးကူညီေျဖ၇ွင္းခဲ့တဲ့ က်ြန္ေတာ့္အေမကုိ ေက်းဇူးတင္လုိ့မဆံုးပါဘူး။
အေမက ေက်းရြာေလးတစ္၇ြာကပါ။ အေဖနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေသ်ွာင္ေနာက္ဆံထံုးပါဆုိသလုိ
အေဖေနာက္လုိက္၇င္း ၇ြာေလးေတြကတဆင့္ ေနာက္ဆံုးနယ္ျမိဳ့ေလးကုိေျပာင္းေ၇ြ.ခဲ့ၾကတယ္။
သားသမီးေလးေယာက္ကုိ သူနုိင္နင္းစြာ ထိန္းကြပ္နုိင္ခဲ့တယ္။ အေဖက ခ၇ီးအျမဲထြက္ေန၇တဲ့သူ ဆုိေတာ့
က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြနဲ့ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အေနစိမ္းခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမ့ေလာက္ အေဖ့ကုိ
မခင္တြယ္တတ္ဘူး။ အေမကေတာ့ သားသမီးေလးေယာက္နဲ့ သူ့၇ဲ့ ေန့၇က္ေတြကုိ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ သူ့မွာ
မိတ္ေဆြေတြလဲ သိပ္မ၇ွိခဲ့ဘူး။ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြပဲေပါ့။ ေျပာဆုိစ၇ာရွိတာေျပာ၊
ဆံုးမစ၇ာရွိတာဆံုးမ၊ ဝမး္နည္းဝမ္းသာအ၇ာမွန္သမ်ွကုိ က်ြန္ေတာ္တုိ့နဲ့အတူ မွ်ေဝခဲ့ၾကတယ္။
က်ြန္ေတာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ ေျပာငး္တက္တဲ့အခ်ိန္က စက္ဘီးေလးနဲ့ အၾကိဳအပုိ့လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိလဲ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ့ အခ်ိန္မွန္ေ၇ာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္နဲ့ေက်ာင္းက အလွမ္းေဝးေတာ့
စက္ဘီးစီးတတ္ေပမယ့္လဲ အေမက စိတ္မခ်ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ ညီမေလးလဲ ေက်ာင္းကုိေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ စက္ဘီးတစီးထဲမွာတင္ျပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ပုိ့ေပးျမဲပါပဲ။ တလေလာက္ၾကာေတာ့မွ
က်ြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးစီးျပီးေက်ာင္းကုိ သြားခဲ့တယ္။ အေမေနာက္ကေန လုိက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသံဳးမက်ဘူးလုိ့ထင္ခဲ့တယ္။ အေမက သားသမီးေတြအေပၚ ဘက္လဲမလုိက္တတ္ခဲ့ပါဘူး။
သားသမီးေတြအတြက္ တခုခုဝယ္မယ္ဆုိ၇င္ အကုန္လံုးအတြက္ဝယ္ေပးတတ္တယ္။ မဟုတ္၇င္
ေဝစုမတည့္လုိ့ဆုိျပီး ၇န္ျဖစ္တတ္ၾကလုိ့ပါ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆုိ၇င္ အေမက ကုိယ္၇ခ်င္တာကုိ
ကုိယ္တုိင္၇ေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ယူၾကတဲ့။ ေမာင္နွမေတြ ဆက္ျပီး၇န္ျဖစ္၇င္ေတာ့
အေမ့ဝါးျခမး္ျပားစာမိတတ္ပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တုိ့မိသားစုက လူခ်မ္းသာစာ၇င္းထဲမပါေတာ့ လုိခ်င္တာမွန္သမွ်
အကုန္မ၇ခဲ့ပါဘူး။ တျခားလူေတြကိုၾကည့္ျပီး အားက်ေနျပီဆို၇င္ အေမက အျမဲေျပာခဲ့တယ္ "သူတုိ့လုိျဖစ္ခ်င္၇င္
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လဲ ၾကိဳးစား။ အေမတုိ့က အျမဲတမ္းမျဖည့္ဆည္းေပးနုိင္ဘူး" တဲ့။
အဲဒီလုိဆံုးမခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ငယ္ငယ္၇ြယ္၇ြယ္ကတည္းက ကုိ့ယ္အားကုိယ္ကုိးျပီး
ေနတတ္တဲ့အက်င့္ရွိလာခဲ့တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္ေပမယ့္လဲ အေမ့ဆုိဆံုးမမွဳေတြက က်ြန္ေတာ္တုိ့အတြက္အဖုိးတန္ခဲ့တယ္။ အေမက ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ၇ပ္တည္နုိင္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခဲ့ေပမယ့္လဲ သားသမီးေတြကုိစိုး၇ိမ္တတ္တဲ့စိတ္က ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘတုိင္းရဲ့ သားသမီးအေပၚထားရွိတဲ့စိတ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္ ခုလုိအိမ္နဲ့အေနေဝးေတာ့ ဖုန္းဆက္၇င္ အျမဲတမ္း အေမ့ဆီကစုိး၇ိမ္ပူပန္တဲ့စကားသံေတြကုိၾကားေန၇ပါတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ့ ဆုိေတာ့ ခံနုိင္၇ည္မရွိမွာကုိအျမဲစုိး၇ိမ္ေနခဲ့ပါတယ္။
အေမက စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခုိင္၇ံုတင္မကပါဘူး။ လူကုိယ္တုိင္ကလဲ က်န္းမာသန္စြမ္းပါတယ္။
အေမဖ်ားတယ္နာတယ္ဆုိတာကုိ ေတြ.၇ခဲပါတယ္။ သူ့ခႏၶာကုိယ္က ပိန္ပါးေပမယ့္ ေတာ္၇ံု မိန္းမေတြမလုပ္နုိင္တဲ့အလုပ္ကုိလဲ လုပ္နုိင္ပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တုိ့အိမ္ေနာက္ေဖးက ျခံလြတ္ေလးက ေဆာင္း၇ာသီေ၇ာက္တုိင္း
ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြနဲ့ စိမ္းစုိေနခဲ့တာ အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့။ ေဆာင္းဝင္ျပီဆုိ၇င္ အေမက ခ၇မ္းခ်ဥ္၊ ပန္းေကာ္ဖီ၊
မုန္ညွင္း၊ နံနံ၊ င၇ုတ္၊ကန့္လန္ပင္ေတြကုိ စိုက္တတ္ပါတယ္။ သူကုိယ္တုိင္ ေပါက္ျပားကုိင္၊ ေျမဆြ၊ မ်ိဳးေစ့ၾကဲ၊
ေပါင္းတင္ အလုပ္ေတြကုိ သားသမီးေတြနဲ့အတူ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါဆုိ က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြက
အလွည့္က် မနက္ ည ေ၇ေလာင္းေပး၇ပါတယ္။ ေဆာင္း၇ာသီေ၇ာက္တုိင္း ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြအတြက္
မပူပန္ခဲ့၇ပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္ခါနီး ျခံထဲကေန ခူးဆြတ္၇ံုပါပဲ။ က်ြန္ေတာ္တုိ့အ၇ပ္က ရွမး္၊တ၇ုတ္
အေနမ်ားတဲ့ေတာင္ေပၚေဒသဆုိေတာ့ မုန္ညွင္းခ်ဥ္လုပ္တဲ့ ဓေလ့၇ွိပါတယ္။ လုပ္၇တာ အခ်ိန္ကုန္၊ လက္ဝင္တဲ့
မုန္ညွင္းခ်ဥ္ပါ။ စဥ့္အုိးေလးေတြနဲ့ သိမ္းထားၾကပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ေ၇ာက္လာ၇င္ က်ြန္ေတာ့္အေမ
အလုပ္မ်ား၇ျပန္ပါျပီ။ မနက္ေစာေစာ မုိးမလင္းခင္ မုန္ညွင္းဝယ္၊ ေ၇ေဆး ေနေ၇ာင္လွန္း ၇ပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ကုိအလုပ္ရွဳပ္၇ပါတယ္။ မုန္ညွင္းခ်ဥ္ နယ္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ အေမ့မ်က္နွာမွာ ေခြ်းေတြစုိ့ေနတတ္ပါတယ္။
တေနကုန္ လုပ္၇တာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလုိ အလုပ္မ်ားပင္ပန္းတဲ့ ဓေလ့ကုိလဲ အေမက မေမ့မေလ်ာ့ပဲ
ခုခ်ိန္ထိလုပ္ျမဲလုပ္ေနဆဲပါပဲ။
က်ြန္ေတာ္ ဒီကုိေ၇ာက္ျပီး ၂နွစ္ၾကာေတာ့ အိမ္ကုိ ၂လနီးပါးၾကာ အလည္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
အေဖအေမနဲ့ေန၇တဲ့၇က္က ၁၀၇က္ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။ မိဘေတြက အေ၇းတၾကီးခရီးထြက္ေန၇ေတာ့
ေတြ.ခ်င္ေပမယ့္လဲ မေတြ.ခဲ့၇ဘူး။ မိသားစုထမင္းအတူ စားခဲ့၇တဲ့ေန့ေတြကလဲ ၁ပတ္ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။
က်ြန္ေတာ္တု့ိအိမ္၇ဲ့ ဓေလ့က လူစံုတက္စံုမွ ထမင္းအတူစားတဲ့အက်င့္ရွိပါတယ္။
တေယာက္ေယာက္ျပန္မေ၇ာက္ေသး၇င္ ေစာင့္ျပီးေတာ့ စားတတ္ၾကတာပါ။ အဲဒါလဲ အေမရဲ့ လမ္းညြန္မွဳပါပဲ။
ဒါေတာင္ ျပန္လာခါနီး တ၇က္အလုိ ေနာက္ဆံုး ညေနစာကုိ မိသားစုနဲ့အတူက်ြန္ေတာ္မစားလုိက္၇ဘူး။
မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလာနွဳက္ဆက္ၾက၊ လူၾကံဳပါးမယ့္သူေတြက
အထုပ္လာေပးၾကနဲ့မုိ့ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိေတာင္ မကပ္နုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန့က ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။
ညနက္မွပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ထမင္းစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာင္အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မိသားစုကုိ အခ်ိန္ပုိေပးနုိင္ေအာင္
ၾကိဳးစားမယ္လုိ့ စဥ္းစားထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမ့အနားမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေမ့ခါးကုိဖက္ျပီး
စကားေတြအဝေျပာခ်င္တယ္။ အေမနဲ့စကားေျပာ၇င္ ေျပာလုိ့မကုန္နုိင္ဘူး။
ေမာ၇ပန္း၇မွန္းကုိမသိျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ အေမ့ကုိ စခ်င္ေတာ့ သူ့ပါးျပင္ကုိ
တခ်က္နမ္းျပီးထြက္ေျပးတတ္ပါတယ္။ း) အဲဒီခ်ိန္ဆုိ အေမက ျပံဳးျပီး ဆူပူတတ္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ေလးကုိ
အျမန္ျပန္၇ပါေစလုိ့ ေမွ်ာ္လင့္ေန၇ပါတယ္ဗ်ာ။ ျဖစ္နုိင္၇င္ အေမနဲ့ တသက္လံုးအတူေနသြားခ်င္တယ္။
ေနာင္ဘဝဆုိတာ ရွိခဲ့၇င္လဲ အေမ့၇ဲ့ သားေလးပဲထာဝါ၇ျပန္ျဖစ္ပါ၇ေစ အေမ၇ယ္...။
P.S - ေမလ ၈၇က္ေန့မွာ က်ေ၇ာက္မယ့္အေမမ်ားေန့အတြက္ အေမ့အေၾကာင္းအလြမ္းေျပေ၇းတာျခင္းပါ။
လူသားအားလံုး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့အေမနဲ့အတူ ေပ်ာ္ရြင္စ၇ာအခ်ိန္ေတြ၇ပါေစလုိ့ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
က်ြန္းနုိင္ငံငယ္ေလးမွာ ေက်ာင္းတက္ဖုိ့ ၇ည္၇ြယ္ခ်က္နဲ့ပါ။ အဲဒီေန့က က်ြန္ေတာ့္အေမဆီက က်တဲ့မ်က္၇ည္ကုိ
ပထမဆံုး ျမင္ခဲ့၇ဖူးတယ္။....ဝမ္းနည္းမ်က္၇ည္။ ၁၉ နွစ္တုိင္တုိင္ သူမ၇ဲ့ ေက်ြးေမြးေစာင့္ေ၇ွာက္မွဳမွာ
ၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ က်ြန္ေတာ္တေယာက္ သူ့၇င္ကုိ စုန္ကန္ျပီး အေဝးတေန၇ာကုိ ကာလၾကာ
ထြက္ခြါသြားေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လဲ ဝမ္းနည္းမိမွာေပါ့ေလ။ "သား၇ယ္.. အခြင့္၇၇င္အိမ္ျပန္လာပါေနာ္..
ဟုိမွာအျပီးမေနပါနဲ့ေနာ္" တဲ့..။ မ်က္၇ည္၇ြဲ၇ြဲနဲ့ စကားေတြေျပာေနေတာ့ က်ြန္ေတာ္ခမ်ာ ဘယ္လုိမွ
မေအာင့္ထားနုိင္ေတာ့ပါဘူး။ မ်က္၇ည္က်မိပါတယ္။ တကယ္ဗ်ာ...အဲဒီေန့က လူကခရီးသာသြားေန၇တယ္။
စိတ္ထဲက ဘယ္လုိမွမေကာင္းဘူး။ ငါဒီလုိဆံုးျဖတ္လုိက္တာ မွားမ်ား မွားသြားျပီလားလုိ့..အေတြးေတြနဲ့။
ဒီလုိျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးခဲ့တာလဲက်ြန္ေတာ္ပါပဲ။နုိင္ငံျခားထြက္ဖုိ့ကုိလဲကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဆံဳးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပါ။
က်ြန္ေတာ့္မိဘေတြက က်ြန္ေတာ့္ကုိ ဆ၇ာဝန္သိပ္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအဝုိင္းမွာလဲ
ဆ၇ာဝန္မရွိေတာ့ အားလံုးက က်ြန္ေတာ့ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ၾကတယ္။ အဓိကက အေဖေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္
က်ြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ဖုိ့ အေဖ့ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္၇ဖုိ့ သူတုိ့နဲ့ အတုိက္အခံျဖစ္ခဲ့၇တယ္။
စကားမ်ားခဲ့၇တဲ့ေန့ေတြလဲ ၾကံဳခဲ့၇တယ္။ သနားစ၇ာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေမပဲ။ ၇ုိးစင္းလြန္းတဲ့ အေမ.. ။
သူ့သားဆႏၵျပည့္ဝဖုိ့အတြက္ သူခ်စ္ေၾကာက္၇တဲ့ အေဖကုိ ခြင့္ေတာင္းေပးခဲ့တယ္။က်ြန္ေတာ္ေျပာသမ်ွ
နားေထာင္ျပီးအေဖ့ဆီကခြင့္ျပဳခ်က္၇ေအာင္ေျပာေပးခဲ့တယ္။တအိမ္လံုးမွာအေဖက အေၾကာက္၇ဆံုးလူဆုိေတာ့ က်ြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္အေဖနဲ့မ၇င္ဆုိင္ရဲခဲ့ပါဘူး။ပတ္ဝန္းက်င္က က်ြန္ေတာ့အေၾကာင္းကုိကဲ့၇ဲ့ျပစ္တင္ေဝဖန္တာကုိလဲ အေမမမွဳခဲ့ဘူး။ အဲဒီလုိနဲ့ပဲ အတားအဆီးေတြၾကားကေန က်ြန္ေတာ္ဒီကုိေ၇ာက္လာခဲ့တာ သံုးနွစ္တာၾကာသြားျပီေပါ့။ ခုခ်ိန္ထိ ဒီကုိထြက္လာခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တ၇ယ္လုိ့မ၇ခဲ့ပါဘူး။
ခုလုိ က်ြန္ေတာ္ဆုိတာျဖစ္လာဖုိ့အတြက္ အခက္အခဲေတြအားလံုးကုိ ၇င္ဆုိင္ျပီးကူညီေျဖ၇ွင္းခဲ့တဲ့ က်ြန္ေတာ့္အေမကုိ ေက်းဇူးတင္လုိ့မဆံုးပါဘူး။
အေမက ေက်းရြာေလးတစ္၇ြာကပါ။ အေဖနဲ့အိမ္ေထာင္က်ျပီး ေသ်ွာင္ေနာက္ဆံထံုးပါဆုိသလုိ
အေဖေနာက္လုိက္၇င္း ၇ြာေလးေတြကတဆင့္ ေနာက္ဆံုးနယ္ျမိဳ့ေလးကုိေျပာင္းေ၇ြ.ခဲ့ၾကတယ္။
သားသမီးေလးေယာက္ကုိ သူနုိင္နင္းစြာ ထိန္းကြပ္နုိင္ခဲ့တယ္။ အေဖက ခ၇ီးအျမဲထြက္ေန၇တဲ့သူ ဆုိေတာ့
က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြနဲ့ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အေနစိမ္းခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမ့ေလာက္ အေဖ့ကုိ
မခင္တြယ္တတ္ဘူး။ အေမကေတာ့ သားသမီးေလးေယာက္နဲ့ သူ့၇ဲ့ ေန့၇က္ေတြကုိ ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ သူ့မွာ
မိတ္ေဆြေတြလဲ သိပ္မ၇ွိခဲ့ဘူး။ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြပဲေပါ့။ ေျပာဆုိစ၇ာရွိတာေျပာ၊
ဆံုးမစ၇ာရွိတာဆံုးမ၊ ဝမး္နည္းဝမ္းသာအ၇ာမွန္သမ်ွကုိ က်ြန္ေတာ္တုိ့နဲ့အတူ မွ်ေဝခဲ့ၾကတယ္။
က်ြန္ေတာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ ေျပာငး္တက္တဲ့အခ်ိန္က စက္ဘီးေလးနဲ့ အၾကိဳအပုိ့လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိလဲ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးနဲ့ အခ်ိန္မွန္ေ၇ာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္နဲ့ေက်ာင္းက အလွမ္းေဝးေတာ့
စက္ဘီးစီးတတ္ေပမယ့္လဲ အေမက စိတ္မခ်ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ ညီမေလးလဲ ေက်ာင္းကုိေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့
ႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ စက္ဘီးတစီးထဲမွာတင္ျပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ပုိ့ေပးျမဲပါပဲ။ တလေလာက္ၾကာေတာ့မွ
က်ြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးစီးျပီးေက်ာင္းကုိ သြားခဲ့တယ္။ အေမေနာက္ကေန လုိက္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသံဳးမက်ဘူးလုိ့ထင္ခဲ့တယ္။ အေမက သားသမီးေတြအေပၚ ဘက္လဲမလုိက္တတ္ခဲ့ပါဘူး။
သားသမီးေတြအတြက္ တခုခုဝယ္မယ္ဆုိ၇င္ အကုန္လံုးအတြက္ဝယ္ေပးတတ္တယ္။ မဟုတ္၇င္
ေဝစုမတည့္လုိ့ဆုိျပီး ၇န္ျဖစ္တတ္ၾကလုိ့ပါ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆုိ၇င္ အေမက ကုိယ္၇ခ်င္တာကုိ
ကုိယ္တုိင္၇ေအာင္ၾကိဳးစားျပီး ယူၾကတဲ့။ ေမာင္နွမေတြ ဆက္ျပီး၇န္ျဖစ္၇င္ေတာ့
အေမ့ဝါးျခမး္ျပားစာမိတတ္ပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တုိ့မိသားစုက လူခ်မ္းသာစာ၇င္းထဲမပါေတာ့ လုိခ်င္တာမွန္သမွ်
အကုန္မ၇ခဲ့ပါဘူး။ တျခားလူေတြကိုၾကည့္ျပီး အားက်ေနျပီဆို၇င္ အေမက အျမဲေျပာခဲ့တယ္ "သူတုိ့လုိျဖစ္ခ်င္၇င္
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လဲ ၾကိဳးစား။ အေမတုိ့က အျမဲတမ္းမျဖည့္ဆည္းေပးနုိင္ဘူး" တဲ့။
အဲဒီလုိဆံုးမခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ငယ္ငယ္၇ြယ္၇ြယ္ကတည္းက ကုိ့ယ္အားကုိယ္ကုိးျပီး
ေနတတ္တဲ့အက်င့္ရွိလာခဲ့တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္ေပမယ့္လဲ အေမ့ဆုိဆံုးမမွဳေတြက က်ြန္ေတာ္တုိ့အတြက္အဖုိးတန္ခဲ့တယ္။ အေမက ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ၇ပ္တည္နုိင္ေအာင္ သြန္သင္ေပးခဲ့ေပမယ့္လဲ သားသမီးေတြကုိစိုး၇ိမ္တတ္တဲ့စိတ္က ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ မိဘတုိင္းရဲ့ သားသမီးအေပၚထားရွိတဲ့စိတ္ပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္ ခုလုိအိမ္နဲ့အေနေဝးေတာ့ ဖုန္းဆက္၇င္ အျမဲတမ္း အေမ့ဆီကစုိး၇ိမ္ပူပန္တဲ့စကားသံေတြကုိၾကားေန၇ပါတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ့ ဆုိေတာ့ ခံနုိင္၇ည္မရွိမွာကုိအျမဲစုိး၇ိမ္ေနခဲ့ပါတယ္။
အေမက စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခုိင္၇ံုတင္မကပါဘူး။ လူကုိယ္တုိင္ကလဲ က်န္းမာသန္စြမ္းပါတယ္။
အေမဖ်ားတယ္နာတယ္ဆုိတာကုိ ေတြ.၇ခဲပါတယ္။ သူ့ခႏၶာကုိယ္က ပိန္ပါးေပမယ့္ ေတာ္၇ံု မိန္းမေတြမလုပ္နုိင္တဲ့အလုပ္ကုိလဲ လုပ္နုိင္ပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တုိ့အိမ္ေနာက္ေဖးက ျခံလြတ္ေလးက ေဆာင္း၇ာသီေ၇ာက္တုိင္း
ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြနဲ့ စိမ္းစုိေနခဲ့တာ အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့။ ေဆာင္းဝင္ျပီဆုိ၇င္ အေမက ခ၇မ္းခ်ဥ္၊ ပန္းေကာ္ဖီ၊
မုန္ညွင္း၊ နံနံ၊ င၇ုတ္၊ကန့္လန္ပင္ေတြကုိ စိုက္တတ္ပါတယ္။ သူကုိယ္တုိင္ ေပါက္ျပားကုိင္၊ ေျမဆြ၊ မ်ိဳးေစ့ၾကဲ၊
ေပါင္းတင္ အလုပ္ေတြကုိ သားသမီးေတြနဲ့အတူ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါဆုိ က်ြန္ေတာ္တုိ့ေမာင္နွမေတြက
အလွည့္က် မနက္ ည ေ၇ေလာင္းေပး၇ပါတယ္။ ေဆာင္း၇ာသီေ၇ာက္တုိင္း ဟင္းသီးဟင္း၇ြက္ေတြအတြက္
မပူပန္ခဲ့၇ပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္ခါနီး ျခံထဲကေန ခူးဆြတ္၇ံုပါပဲ။ က်ြန္ေတာ္တုိ့အ၇ပ္က ရွမး္၊တ၇ုတ္
အေနမ်ားတဲ့ေတာင္ေပၚေဒသဆုိေတာ့ မုန္ညွင္းခ်ဥ္လုပ္တဲ့ ဓေလ့၇ွိပါတယ္။ လုပ္၇တာ အခ်ိန္ကုန္၊ လက္ဝင္တဲ့
မုန္ညွင္းခ်ဥ္ပါ။ စဥ့္အုိးေလးေတြနဲ့ သိမ္းထားၾကပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ေ၇ာက္လာ၇င္ က်ြန္ေတာ့္အေမ
အလုပ္မ်ား၇ျပန္ပါျပီ။ မနက္ေစာေစာ မုိးမလင္းခင္ မုန္ညွင္းဝယ္၊ ေ၇ေဆး ေနေ၇ာင္လွန္း ၇ပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ကုိအလုပ္ရွဳပ္၇ပါတယ္။ မုန္ညွင္းခ်ဥ္ နယ္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ အေမ့မ်က္နွာမွာ ေခြ်းေတြစုိ့ေနတတ္ပါတယ္။
တေနကုန္ လုပ္၇တာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလုိ အလုပ္မ်ားပင္ပန္းတဲ့ ဓေလ့ကုိလဲ အေမက မေမ့မေလ်ာ့ပဲ
ခုခ်ိန္ထိလုပ္ျမဲလုပ္ေနဆဲပါပဲ။
က်ြန္ေတာ္ ဒီကုိေ၇ာက္ျပီး ၂နွစ္ၾကာေတာ့ အိမ္ကုိ ၂လနီးပါးၾကာ အလည္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
အေဖအေမနဲ့ေန၇တဲ့၇က္က ၁၀၇က္ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။ မိဘေတြက အေ၇းတၾကီးခရီးထြက္ေန၇ေတာ့
ေတြ.ခ်င္ေပမယ့္လဲ မေတြ.ခဲ့၇ဘူး။ မိသားစုထမင္းအတူ စားခဲ့၇တဲ့ေန့ေတြကလဲ ၁ပတ္ေတာင္မျပည့္ပါဘူး။
က်ြန္ေတာ္တု့ိအိမ္၇ဲ့ ဓေလ့က လူစံုတက္စံုမွ ထမင္းအတူစားတဲ့အက်င့္ရွိပါတယ္။
တေယာက္ေယာက္ျပန္မေ၇ာက္ေသး၇င္ ေစာင့္ျပီးေတာ့ စားတတ္ၾကတာပါ။ အဲဒါလဲ အေမရဲ့ လမ္းညြန္မွဳပါပဲ။
ဒါေတာင္ ျပန္လာခါနီး တ၇က္အလုိ ေနာက္ဆံုး ညေနစာကုိ မိသားစုနဲ့အတူက်ြန္ေတာ္မစားလုိက္၇ဘူး။
မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလာနွဳက္ဆက္ၾက၊ လူၾကံဳပါးမယ့္သူေတြက
အထုပ္လာေပးၾကနဲ့မုိ့ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိေတာင္ မကပ္နုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန့က ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။
ညနက္မွပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ထမင္းစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာင္အိမ္ျပန္တဲ့အခါ မိသားစုကုိ အခ်ိန္ပုိေပးနုိင္ေအာင္
ၾကိဳးစားမယ္လုိ့ စဥ္းစားထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမ့အနားမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေမ့ခါးကုိဖက္ျပီး
စကားေတြအဝေျပာခ်င္တယ္။ အေမနဲ့စကားေျပာ၇င္ ေျပာလုိ့မကုန္နုိင္ဘူး။
ေမာ၇ပန္း၇မွန္းကုိမသိျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခါတေလ အေမ့ကုိ စခ်င္ေတာ့ သူ့ပါးျပင္ကုိ
တခ်က္နမ္းျပီးထြက္ေျပးတတ္ပါတယ္။ း) အဲဒီခ်ိန္ဆုိ အေမက ျပံဳးျပီး ဆူပူတတ္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ေလးကုိ
အျမန္ျပန္၇ပါေစလုိ့ ေမွ်ာ္လင့္ေန၇ပါတယ္ဗ်ာ။ ျဖစ္နုိင္၇င္ အေမနဲ့ တသက္လံုးအတူေနသြားခ်င္တယ္။
ေနာင္ဘဝဆုိတာ ရွိခဲ့၇င္လဲ အေမ့၇ဲ့ သားေလးပဲထာဝါ၇ျပန္ျဖစ္ပါ၇ေစ အေမ၇ယ္...။
P.S - ေမလ ၈၇က္ေန့မွာ က်ေ၇ာက္မယ့္အေမမ်ားေန့အတြက္ အေမ့အေၾကာင္းအလြမ္းေျပေ၇းတာျခင္းပါ။
လူသားအားလံုး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့အေမနဲ့အတူ ေပ်ာ္ရြင္စ၇ာအခ်ိန္ေတြ၇ပါေစလုိ့ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
1 comment:
စိတ္ကူးထဲကအတိုင္းေတာ့ အ၇ာ၇ာတိုင္းကျဖစ္မလာတတ္ဘူးဗ်..”အထူးသျဖင့္ အေမ့အနားမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေမ့ခါးကုိဖက္ျပီး
စကားေတြအဝေျပာခ်င္တယ္။” (ဆိုတဲ့အ၇င္ကလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အမူအ၇ာမ်ိဳး).......... အခုအခ်ိန္အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့အခါ နည္းနည္းေတာ့ စိမ္းသြားတတ္ႀကတယ္...မဝံမ၇ဲ ျဖစ္သလိုလို ၇ွက္သလိုလို မ်ိဳးေပါ့.....ဘေလာ့ေလးဖက္၇င္းနဲ ့ အေမ့ကို သတိတ၇ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီေ၇...
Post a Comment